Yıldız Kuyruklu Sincap ile Kayıp Işık

Ormanın en sakin köşesinde, minik sincap Luli, bir ceviz ağacının kovuğunda annesiyle yaşıyordu. Luli’nin diğer sincaplardan tek farkı, kuyruğunun ucunda parlayan küçük bir yıldız şekli olmasıydı. Annesi, bu yıldızın ona büyük büyük dedesinden miras kaldığını söylerdi: “Bu yıldız, senin cesaretini ve iyiliğini simgeler. Onu kaybetme sakın!”

Bir gece, Luli uyuyakalmışken dışarıdan hüzünlü bir ses duydu. Penceresinden baktığında, gökyüzünün alışılmadık derecede karanlık olduğunu fark etti. Ay bile puslu bir örtünün ardına saklanmış gibiydi. Merakla dışarı çıktı ve sesin geldiği yöne doğru ilerledi.

Kısa bir süre sonra, çalıların arasında titreyen soluk bir ışık gördü. Yaklaştığında, bu ışığın aslında yere düşmüş küçük bir yıldız olduğunu anladı! Yıldız, neredeyse sönmek üzereydi ve hıçkırıklara benzer ince bir sesle konuşuyordu: “Yardım et… Gökyüzüne dönmem lazım… Yoksa hem ben söneceğim hem de burası sonsuza kadar karanlık kalacak!”

Luli, yüreği cız ederek yıldızı avuçlarına aldı. “Nasıl yardım edebilirim?” diye sordu.
“Beni en yüksek tepedeki Gümüş Şelale‘ye götür. Oradaki sis perdesini aşarsak, gökyüzüne tırmanabilirim,” dedi yıldız, sesi giderek zayıflayarak.

Ancak Gümüş Şelale, ormanın en tehlikeli bölgesindeydi. Yol üzerinde dik kayalıklar, derin çukurlar ve kimsenin bilmediği gizemli yaratıklar vardı. Luli tereddüt etti ama kuyruğundaki yıldız parladı ve annesinin sözlerini hatırlattı: “Cesaretini kaybetme.”

Yolculuk Başlıyor

İlk engel, Fısıldayan Bataklık‘tı. Luli, yosunlu taşlara basarak ilerlemeye çalışırken, aniden yeşil dumanlar yükseldi. Dumanlar şekil değiştirip kocaman bir kurbağaya dönüştü! “Buradan geçmek için bana bir hikaye anlatmalısın!” diye gürledi kurbağa.

Luli, korkusunu yenerek annesinden dinlediği bir masalı anlattı: “Bir zamanlar, sihirli şarkısıyla yağmurları çağıran bir kurbağa varmış…” Hikaye bitince, kurbağa gözlerinden yaşlar akıtarak yolu serbest bıraktı.

Sonraki durak, Yaprakların Labirenti idi. Dev ağaçların dalları birbirine dolanmış, yön bulmak imkansızdı. Tam Luli çaresiz hissederken, bir tıkırtı duydu. Küçük bir ateşböceği, “Beni takip et!” diyerek önünü aydınlattı. Labirentten çıkınca, ateşböceği, “Bir gün sen de birine ışık ol,” diyerek kayboldu.

Son Engel ve Fedakarlık

Gümüş Şelale’nin eteklerine vardıklarında, Luli’nin önünde devasa bir buz duvarı belirdi. Yıldız, “Burası Soğuk Kalpli Dev‘in bölgesi. O olmadan geçemeyiz,” diye fısıldadı.

Dev, buzların ardından homurdandı: “Bu yıldızı bana verirsen geçebilirsin!”
Luli titredi ama yıldızı sımsıkı tuttu: “Olmaz! O, gökyüzünün bir parçası.”
Dev kükreyerek saldırdı, ancak Luli’nin kuyruğundaki yıldız öyle parladı ki, buzlar erimeye başladı. Dev, ışığın sıcaklığı karşısında yumuşadı: “Yıllardır kimse bana böyle bir cesaretle karşı çıkmamıştı… Geçebilirsin.”

Mutlu Son

Şelalenin zirvesinde, yıldız coşkuyla parladı: “Teşekkür ederim, Luli. İyi ki varsın!” Sonra bir ok gibi fırlayıp gökyüzüne karıştı. O anda, tüm orman altın ışıklarla yıkandı. Ay yeniden göründü, yıldızlar daha da parlaklaştı.

Ertesi sabah, Luli kovuğuna döndüğünde annesi, “Kuyruğundaki yıldız büyümüş!” dedi. Hakikaten, küçük yıldız artık daha büyük ve ışıltılıydı. O günden sonra, ormandaki tüm hayvanlar zor durumda olana yardım etmenin önemini öğrendi.

Evet çocuklar, masalımız burada bitiyor. Siz de Bebek Masalları kategorisinde bir masal yazıp bize gönderebilirsiniz. Göndereceğiniz masallar sayesinde binlerce çocuk masal okuyarak uykuya dalacak.